Niedawno odwiedziłam nasze, Polskie góry. Niektórzy mówią "góry jak
góry" z przekąsem, zupełnie jakby nie byli wzruszeni ich majestatem... Dla mnie to wyjątkowe miejsce, źródło spokoju, wiecie, takie
bliżej nieba. A na zdjęciu przed Wami wspaniała panorama okolic Szczyrku, jednego ze szczytów Korony Gór
Polskich (jest ich 28). Jego nazwa brzmi - Skrzyczne (1257 m n.p.m), z którego
widoki zapierają dech (o ile nie zasłaniają go gęste chmury - co w
górach nie jest rzadkością).
Miałam to szczęście i mogłam zobaczyć tą panoramę w całej okazałości. Mimo szybko zmieniającej się pogody i silnego wiatru, który dosłownie wyrywał mi aparat z
ręki i szarpał mną chaotycznie, zrobiłam kilka zdjęć.
W oddali jezioro Żywieckie, taka mała wędkarska alternatywa dla nart i snowboardu ;-)
A to widok z tego samego tarasu na drugą stronę. Zgadniecie jakim kolorem jest oznaczona ta trasa narciarska? Podpowiedź, to nie niebieska... Czerwona też nie ;-)
Wyciąg typu kilof. Dla narciarzy żadne halo, czego już nie można powiedzieć o snowboardzistach...
Widok z czarnej FIS'owej trasy.
Huśtawka góralska dla drwali ;-)
To też ta sama, czarna trasa co poprzednio. Milutko i banalnie wygląda, prawda? Nic bardziej mylnego.
Wiał halny a biało było tylko na niektórych stokach i na samych
szczytach, czyli bez banałów w stylu standardowej zimy w górach gdzie
śniegu po pas.
Potężne ramię Małego Skrzycznego, przez środek którego prowadzi szlak
turystyczny i trasa narciarska w jednym (co dla mnie raczej nie powinno
mieć miejsca ze względów bezpieczeństwa).
Kawałek raju na ziemi...
A na zdjęciu narciarz niosiący swój sprzęt, niestety musieliśmy pokonać cały rękaw pieszo bo ilość śniegu nie pozwalała na jazdę... Co łatwe nie było. Spacerowaliście kiedyś w butach narciarskich z nartami na ramieniu i kijkami? Grunt to być elastycznym i się dostosować do panujących warunków.
Chmury, które ślizgające się po szczytach, wspinające się ku górze i pędzące z impetem w dół... Jakby zapatrzone na narciarzy, tęż chciały pozjeżdżać.
Szlak turystyczny czy trasa narciarska? Ciężko stwierdzić...
Ponad chmurami rozciąga się surowy krajobraz połamanych przez silne wiatry drzew. Tutaj można odczuć jakąś taką lekkość, ciężko to opisać...
W tym miejscu narty mi się przykleiły do zlodowaciałego śniegu... Bardzo niekomfortowe ale zabawne uczucie.
Gdy jest się tam na górze, czuje się jakąś taką lekkość...
Chmury niesione na skrzydłach wiatru, wyglądają jak puchaty ocean...
Rwący górski potok to uosobienie siły natury. Huk wodospadów i rwący nurt krystalicznie czystej wody działają bardziej pobudzająco niż czarna kawa.
Niby kłębiły się chmury śniegowe a stoki i tak trzeba było dośnieżać armatkami i to tylko w nocy gdy temperatura spadła...
Bajorko a nad nim wesoło dyndający wyciąg... A przez halny śniegu jak na lekarstwo.
Codziennie o zmierzchu ratraki przygotowywały stoki na nocne zjazdy.
Oświetlone trasy to coś kapitalnego dla wiecznie głodnych białego
szaleństwa.
Przyznam, że jestem zwolenniczką nocnej jazdy. Nie przepadam za tłokiem i towarzystwem szkółek narciarskich.
W nocy lepiej widać strukturę podłoża po którym się jedzie, sztuczne oświetlenie stoku lepiej uwydatnia połacie lodu, muldy, puch czy przecierki...
Stok o bardzo wymownej nazwie: Golgota. Nazwa nie powstała bez powodu. Na dole można pocieszyć się przepyszną gorącą czekoladą ;-)
Ta trasa w oddali to właśnie wspomniana wcześniej Golgota, tutaj nieco lepiej widać jej powagę.
Co ciekawe, zdjęcia ani filmy nigdy nie oddają faktycznego spadku stoku, tak więc zarówno czarna jak i zielona trasa wygląda zawsze jak ośla łączka.
